ارزیابی اثرات طرح های تجهیز و نوسازی اراضی (مطالعه موردی منطقه خور و بیابانک- استان اصفهان)

هدف تحقیق حاضر ارزیابی و تحلیل اثرات طرح های تجهیز و نوسازی اراضی است که به صورت مطالعه موردی در منطقه خور و بیابانک استان اصفهان به انجام رسیده است. تحقیق حاضر بر مبنای راهبرد پیمایش به انجام رسیده و از ابزار پرسشنامه و روش مصاحبه برای جمع آوری داده های مورد نیاز استفاده گردیده است. کلیه بهره برداران مشمول طرح که سند مالکیت برای آنها صادر شده بود، جامعه آماری تحقیق حاضر را تشکیل دادند که از بین آنها از طریق فرمول کوکران تعداد 146 نفر بهره بردار به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای دستیابی به نمونه های این گروه روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. نتایج نشان داد که کلیه شاخص های کلیدی مربوط به پراکندگی زمین پس از انجام طرح کاهش قابل توجهی را نشان می دهد و بیشترین تغییر مربوط به کل تعداد قطعات تحت مالکیت بوده که کاهشی 214 درصدی را نشان می دهد. همچنین نتایج حاصل از تحلیل عاملی نشان داد که شش عامل به نام های اثر بهره وری، اثر دستیابی به خدمات مکمل کشاورزی، اثر نهادی و قانونی، اثر دسترسی و زیرساختی مزرعه، اثر اجرایی و عملیاتی طرح و اثر مالکیتی زمین مجموعاً 59/75 درصد واریانس اثرات طرح های تجهیز و نوسازی اراضی را تبیین می کنند که از مجموع کل اثرات، 01/44 درصد مربوط به اثرات مثبت و 58/31 درصد مربوط به اثرات منفی بوده است.